Çocuklar..

Çocukların kendilerine mahsus hususi dünyaları, geniş hayalleri vardır. Kalpleri henüz günah kirleri ile sâfiyetini kaybetmemiştir. Ruhları bembeyaz bir kâğıt gibi her türlü nakışı işlemeye müsaittir. Gözlerini dünyaya yeni açan bu masum varlık, bize en büyük İlahî bir emanettir. Bu emaneti ihmal etmek ise en büyük hıyanettir!..

Çocuk, daha erken yaşlarda çevresini taklitle hayata başlar. Taklit ettiği şeyler ne kadar mükemmel, ne kadar İslamî yaşayışa uygun olursa, edineceği alışkanlıklar da o derece mükemmel ve İslamî olur.
Doğan çocuğun kulağına ezan okumanın sünnet oluşunda derin hikmetler vardır. Bu belki telkinde ilk merhaledir.
Ailenin İslamî bir hayat yaşaması, çocuğun yetişmesinde en tesirli unsurdur. Bu hususu dikkate alarak ebeveynin, küçük de olsa şahsî kusurlarını çocuklarından gizlemesi, onlara kötü örnek olmaması gerekir. Misafir kabul etmek istemediği zaman çocuğuna, "Kapıya git, babam evde yok, de." diyen baba, evladını yalancılığa ve sahtekârlığa alıştırdığının farkında mı?.. Çocuk terbiyesi hususunda başvurulması gereken yolları şöylece sıralamak mümkündür:
Çocuğa daha küçük yaşlarda yavaş yavaş birtakım dinî telkinler yapılmalıdır. Allah ve Peygamber sevgisi çeşitli vesilelerle kalbine yerleştirilmelidir. Bunu temin etmek için imanla ilgili vecize ve metinler ezberletilebilir. Bunlar hayat boyunca çocuğun ruhunda derin izler bırakır.
5-6 yaşından itibaren Kur'an-ı Kerim öğretilmeye başlanmalı, bazı sûreler ezberletilmelidir.
7 yaşından itibaren dinin amelî vecibeleri öğretilmeli, tatbikine gidilmeli. Bunun başında namaz gelir.
Bugün çocukların elinde dolaşan kitaplar, İslamî terbiye ve ruhtan çok uzak, ahlaksızlığı, anarşiyi teşvik eden eserlerdir. Bunların yerine İslamî kahramanlık destanları, mertlik, fedakârlık gibi ulvî duyguları telkin edecek eserler verilmelidir. Çocuk okumalı ki soru sorsun.
Çocuğun hareket tarzı üzerinde arkadaşın mühim tesiri malumdur. İyi örnek olabilecek çocuklarla gezmeli, oynamalı. Bazen iyi bir arkadaş; ana-baba, öğretmen kadar hatta daha fazla gençlerin hayatına müessir olur.
Çocuğun yaşı biraz ilerleyince ona bir şahsiyet vermek gayesi ile konferanslara, dinî sohbetlere götürmekte fayda vardır.
Çocuğu dövmek, onu terbiye etmek yerine onu ya aptallaştırır ya da korkunç bir adam haline getirerek isyan etmesine sebep olur. Zaten ileride işe yarayacak olan çocuk yaramaz olur. Yaramaz olması zekâsının alametidir. Çocuk masumdur. Hayırsız çocuk yoktur. Allah hayırlı ana-baba versin.
Babam okula gidip öğretmenlerimle konuşmak istemezdi. Ben sınıfta kalınca kızdı, bağırdı, çağırdı. Halbuki ben okula başladığım andan itibaren babam okula gelip sık sık durumumu sormalıydı. Başarısızlığımın sebebini öğrenmeliydi. Bütün öğretmenler zekâmı överlerdi; amma ben ders çalışmıyordum. Babam neden ders çalışmadığımın sebebini öğrenmeliydi. Bir komşumuz vardı. Çocuğuna okulda bir problem sormuşlar: "Çözemedik. Yardım edin." diye ağlayarak yalvarmıştı kadın. Çocuğa anlattım nasıl çözeceğini. "Ne zaman istersen gel." dedim. Dikkatimi çekmişti. Anne-baba çocuklarına yardım edemeyince üzülmüşlerdi. Yardım edecek adamı arayıp bulmuşlardı.
Çocuk baskıyı sevmez. Torunlarıma tek söylediğim, "İnşallah siz İslam'a hizmet edeceksiniz." "İnşallah!" diyorlar. Başka ne desem "İnşallah." demezler. İnsanların en gururlusu çocuklardır. Çocuğa "Sus be!" diye bağırsam öyle ağlar ki... Niye? Gururu incindi... Kundaktaki çocuğa bile annesi sert baksa, çocuk ağlar. Bir gün kızımla pazara gitmiştik. "Kızım elini ver, kaybolursun." dedim. "Niye kaybolayım? Ben yolumu biliyorum!" diye bağırdı. Biraz sonra dedim ki, "Kızım elimi tut. Ben buraları bilmiyorum. Sen biliyorsun. Kaybolmayayım." Çocuk hemen elimi tuttu. İşte oldu!
"Uslu ol, yaramazlık yapma." diyorlar. Onlar mı çocuk, biz mi? Ağacı diktik. Sonra, "Yahu ağaç, hadi meyve versene." desek, itsek, tekmelesek, ağaç kurur. Fidan parmak kadar boyda, "Meyve vermedi." diyorlar. Ahmaklık... Çocuk bu!.. Biz neci oluyoruz da Allah'ın planını değiştirmeye kalkıyoruz?

Yazı: Hekimoğlu İsmail